Deel 48: Lijiang, de mooiste stad van Azië

De vierde dag op Chinese bodem, zou me hoger naar het noorden brengen en ook letterlijk hoger, want Lijiang, mijn bestemming, ligt op 2.400 meter hoogte.  Dat is dus nog 500 meter meer dan Kunming.

Aangezien ik ondertussen al door heb dat China niet voor beginners is, zorgde ik ervoor dat ik een uur voor vertrek van mijn trein, al in het station was.  Een treinstation in China, kun je trouwens wat vergelijken met een kleine luchthaven in Europa.  En ook de veiligheidsmaatregelen zijn van dezelfde orde: zwaarbewapende militairen aan de ingang, een paspoort controle en een screening van je bagage.  En bij die laatste stap ging het dus mis voor mij.  Mij van geen kwaad bewust liet ik mijn rugzak en mijn grote valies door de scanner passeren, waarna mijn valies er uit gepikt werd.  De reden? Omdat er een mes in zat.  Een klein mes met een lemmet van ongeveer 8 centimeter dat ik overal meeneem om bijvoorbeeld fruit te snijden of verpakkingen te openen.  Normaliter vliegt die in het ruim van de vlieger, dus dat is geen enkel probleem, maar op de trein blijft die valies natuurlijk bij je…. En daardoor was ik een potentieel gevaar.  Mes in beslag genomen en gelukkig geen verdere problemen.

Behalve dan bij het zoeken naar het juiste perron, want in tegenstelling tot op de luchthaven, was alles hier in het Chinees.  Maar na enig speurwerk, kon ik toch het juiste perron vinden.  ’t Is te zeggen, de check-in balie.  Want net als op een vliegtuig, moet je voor het opstappen, nogmaals een paspoort en ticket controle ondergaan. De treinrit zelf verliep vlot en vier uur later bevond ik me in Lijiang.  Taxi tot aan de oude stad waar mijn hotel zich bevond en dan nog enkele honderden meters stappen aangezien wagens niet in de oude stad mogen.  Bij een oude stad horen natuurlijk ook oude wegen bestaande uit grote, oneffen plaveistenen, van het type waarop een reiskoffer langs geen kanten bolt.  Daarenboven weten jullie ondertussen dat China niet voor beginners is en kwam ik tot de constatatie dat Google Maps niet over de juiste coördinaten beschikt van het hotel.  Dan maar die van Agoda volgen, die raar-maar-waar een andere straat opgaf.  Maar ook die was verkeerd… Dus stond ik daar in een doolhof van straatjes en moest ik op zoek naar iemand die wel in staat was om mijn hotel te bellen met de vraag of ze mij konden ophalen ergens te midden van het doolhof. En na een half uur wachten, werd ik gelukkig uit mijn lijden verlost.

Daags nadien trok ik op verkenning in de omgeving van het hotel.  Ik kon alleen maar met open mond kijken naar de pracht en praal van de  oude stad van Lijiang.  Het deed me een beetje denken aan Hoi An in Vietnam, maar dan vele malen groter en ook vele malen mooier dan Hoi An, een stad die ik persoonlijk een beetje overroepen vind.  Niet dat de oude stad niet toeristisch is, maar Chinezen, je moet het ze nageven, hebben echt oog voor detail.  De meeste winkeltjes en de meeste restaurants zijn echt prachtig gedecoreerd en nodigen uit om er binnen te gaan.  En naast de vele winkeltjes en restaurants die je vindt in het labyrinth van Lijiang (zonder kaart geraak je hopeloos verdwaald), zijn er ook veel prachtige plaatsen waar je niet naast kunt kijken: Square Market, Mu Mansion, het reuzenwaterwiel, … en aan de rand van de sta ligt een heuveltje waarop een prachtige pagode is neergepoot.  Ik heb een uurtje op de flanken van de heuvel rondgedwaald, te midden van de dennenbomen die heerlijk geurden, vooraleer ik naar de top van de heuvel trok en naar de top van de pagode alwaar je een fraai zicht hebt op de oude stad, maar vooral op Snow Mountain, de hoogste berg van de regio en de enige waar in deze tijd van het jaar sneeuw op ligt.

Nadien trok ik terug naar de stad, waar ik zielsgelukkig werd van het feit dat ze hier een Pizza Hut hadden.  Na vier dagen met enkel maar mottige hamburgers en noedels die mijn honger niet konden stillen, was een pizza een welkome afwisseling.  Het deed me er trouwens aan denken, dat als ik in België naar de Chinees trek, ik moeite heb om te kiezen.  Waarom vind ik al dat lekkers dan niet in het land waar de rijsttafel, bami met scampi en nummertje 17 zijn uitgevonden???

Nadat mijn innerlijke mens terug tevreden was, trok ik naar het noorden van de oude stad waar het Black Dragon Park ligt.  Een prachtig park waar ik meer dan een uur doorbracht vooraleer ik mezelf in de miserie stortte, maar daarover later meer. Het park zelf is ongelooflijk mooie en zeker het beeld van de pagode in het water met op de achtergrond Snow Mountain, is onvergetelijk.  Daarnaast zijn er nog vele andere pagodes die hemels mooi zijn, waren er ouderen aan het dansen (ja, Chinezen houden ervan om in het openbaar te dansen), passeerden witte en zwarte zwanen mij aan de boorden van het meer, … En naast dat meer, deels in het park, ligt ook een heuvel: Elephant Hill.  Het was vier uur, waarom niet even snel naar boven gaan? Op de kaart leek dat een wandeling van pakweg een half uurtje.  Niets was minder waar, maar daarover volgende keer meer.