Deel 46: China is niet voor beginners (2)

Tijd voor mijn tweede dag in China en Kunming.  Na ontbeten te hebben met zicht op de imposante skyline van de stad, trok ik er op uit naar de Dragon Gate.  Volgens Google Maps lag die 30km ten zuiden van de stad.  Gelukkig kon ik bij één van de weinige reviews lezen dat dit helemaal niet correct is.  En dat deze plek in het westen van de stad ligt.  Zoals eerder al gezegd, je kunt hier helemaal niet rekenen op Google Maps (één van de vele verboden apps).  Zo vind je op Google Maps ook geen info over de metro en waar de stations zijn.  En Baidu Maps installeren helpt ook geen zier, want die is enkel in het Chinees…  Dus de metro laten we nog even links liggen.

Dan maar met de taxi, ttz. Didi, de Chinese Uber, naar het westen van de stad.  Onder een knalblauwe hemel waaraan van de ganse dag geen wolkje zou verschijnen arriveerde ik na een half uur rijden aan de boorden van het gigantische meer dat grenst aan de stad, het Dianchi Meer. Vanaf het meest noordelijke punt van dit meer, vertrekt een kabelbaan naar het Longmen Recreation Park waar de Draken Poort één van de vele bezienswaardigheden is.  Door een gebrek aan informatie dacht ik dat dit de gemakkelijkste en meest logische manier was om naar het park te gaan.  Al bleek dat helemaal niet zo te zijn.  Desalniettemin was de kabelrit naar de ingang van het park een mooi moment met zicht op het meer en de stad.

Eenmaal aan de ingang van het park, vind je veel informatie, maar quasi allemaal in het Chinees, dus was ik enigszins overgeleverd aan de willekeur van enkele medewerkers die mij tegen betaling een pakket tickets in handen draaiden.  Eentje daarvan was voor een stoeltjeslift die je tot bijna boven op de berg brengt.  En ik heb er van genoten.  Een kwartier lang langs de bergflank naar boven, met een adembenemend zicht op de enorme stad en het gigantische meer dat de stad flankeert.

Als je boven komt met de stoeltjeslift, ben je nog niet helemaal boven.  Daarvoor moest ik nog een kwartier verder klimmen langs een pad tot op een hoogte van 2.500 meter.  Ik ben er nog altijd niet uit of het mijn gebrekkige conditie is of de hoogte, maar ik trapte wel op mijn adem.  Wat wel past bij het feit dat ook het zicht, spreekwoordelijk dan, adembenemend was daarboven.

Tijd dan om de afdaling in te zetten.  Niet enkel tot aan het eindpunt van de stoeltjeslift, maar helemaal tot aan de voet van de berg.  Dit pad leidde me langs grotten en pagodes, de ene al mooier dan de andere.  Tijdens die tocht viel het mij op dat, in tegenstelling tot inwoners van de ASEAN (Association of South Eastern Nations) zoals Indonesiërs, Thai en Vietnamezen, Chinezen veel actiever lijken.  Ik zie hier veel meer mensen wandelen van de ene naar de andere attractie, van de ene naar de andere bezienswaardigheid, of gewoon in parken.  Een Indonesiër die zou bij wijze van spreken zijn scooter nemen om naar de WC te gaan.  Ik durf het geen luiheid noemen, maar ze hebben een ongelooflijke gemakzucht waarbij 100 meter stappen niet past bij hen.  Chinezen zijn op het eerste zicht helemaal anders en scheppen er wel plezier in om te wandelen.

En wandelen deden ze ook op mijn tweede locatie van de dag: Cui Lake Park.  Dit park, in het hart van de stad, bestaat uit een groot meer waarin verschillende eilandjes liggen.  Met fraaie pagodes, romantische bruggetjes, bomen in prachtige herfstkleuren, eenden, ganzen en eekhoorns, … een waar plezier om hier rond te slenteren.

Na een uurtje slenteren en op het moment dat de zon bijna was onder gegaan, werd ik plots aangeklampt door een oude man die in het park met een jonge vrouw een fotoshoot aan het doen was.  Hij wou dat ik met haar op de foto ging.  Ondertussen was ik 30 uur in de stad en stond mijn teller qua aantal Westerlingen op zes.  Dus je komt hier echt niet veel niet-Aziaten tegen.  Blijkbaar was ik de ideale Chinese vrijwilliger (pun intended) om met de vrouw op de foto te gaan.  De man wou ook absoluut dat ik de foto’s zou krijgen “for free”.  Dus moest de vrouw, die een héél klein beetje Engels machtig was, mijn WeChat nummer krijgen, zodat zij ze naar daar kon doorsturen.  WeChat, de Chinese variant van Whatsapp, kreeg ik trouwens totaal niet geïnstalleerd op mijn GSM, ttz. Ik kon geen account aanmaken omdat alles, je raadt het al, in het Chinees was.  Maar zelf met Chinese hulp, heb ik nog steeds geen WeChat account.  Iets wat later in de reis onontbeerlijk zal worden om eenmaal buiten de steden, contact te kunnen blijven houden.  Maar zoals al zo vaak gezegd: China, is niet voor beginners.

Tijd dan om terug naar mijn hotel te gaan en ditmaal zou ik toch de metro nemen.  Die bleek ontzettend goedkoop te zijn.  3 RMB (ong. 0,40 EUR) om de 4 haltes af te leggen tot aan mijn hotel.  En betalen, dat doe je overal met Alipay.  Maar dit keer dus niet.  Om één of andere manier kon ik mijn metro-ticket niet kopen met Alipay, omdat mijn VISA niet geschikt is hiervoor.  Dat terwijl ik elke andere aankoop via Alipay met diezelfde VISA uitvoerde.  Tijd dus om op zoek te gaan naar een ATM, iets waar Google Maps gelukkig wel nog  zijn steentje toe kon bijdragen.  En zo had ik ook voor het eerst cash geld in mijn pollen.  Terug dan naar de metro om mijn ticket te kopen.  En ja, ook een metrorit is niet voor beginners.  In de metrohalte liepen een dozijn agenten en voor je je naar het perron kan begeven, moet je alle bagage door een scanner sturen zoals we die kennen in de luchthavens en moet je zelf door een metaaldetector.  Jawel, in de metro.  Beveiliging is er trouwens te over, want ook vandaag weer viel op hoe op elke hoek, zonder uitzondering, agenten staan.  Altijd met zwaailichten aan.  Hallucinant.

Eenmaal uit de metro en 20.000 stappen op de teller, was het tijd om te douchen en eindelijk te eten.  Maar… niet vergeten.  China is niet voor beginners.  In mijn hotel, nochtans de Marriott, was helemaal geen restaurant.  Geen probleem, ondanks dat ik enkele kilometers van het hart van de stad verblijf, is deze buurt een bruisende, levendige omgeving met een gigantisch shoppingcenter en vele tientallen restaurants.  Restaurants die allemaal volgens hetzelfde concept werken: hotpot.  Ofte: de ingrediënten worden op tafel gezet en je mag zelf beginnen koken.  Los van het feit dat ik na een dag lang stappen geen energie en zin meer heb om te koken, heb ik al helemaal geen kaas gegeten van hoe ik Chinees moet gaan koken.  Na lang zoeken en zeker twintig restaurants later, dan toch een restaurant gevonden waar ze gewoon normaal eten op je bord serveren.  Ware het niet dat niemand ook maar een woord Engels sprak.  En de menu was op de gsm van de bediende met enkel en alleen maar Chinese tekens.  Ik smeekte haar bijna om alles door een vertaal app te draaien, maar mijn smeekbede viel in dovemansoren.  Tel daarbij het feit dat men aan de tafel naast mij zat te roken (jawel, dat mag hier nog) en mijn geduld en goesting waren al over.  Uit armoede dan maar een McDonalds binnen gestapt alwaar ik de meest ranzige Big Mac uit mijn leven voorgeschoteld kreeg.  Soit, long story short, ook als het op eten aankomt, is China niet voor beginners. 

En zo eindigt dag 2 in China, met een lege maag, maar vooral met alweer enkele unieke, onvergetelijke momenten.